Isparta sokaklarında yürürken bir duvarın köşesinde “Uyan!”, bir başka binada “Aşk burada bitti” yazısını görmek artık kimseye yabancı gelmiyor. Kimi zaman bir isyanın, kimi zaman bir hayal kırıklığının izlerini taşıyan bu yazılar, şehirlerin sessiz anlatıcıları durumunda.
Peki, bu kısa cümleler, karalamalar ya da grafitiler gerçekten bir mesaj mı taşıyor, yoksa sadece anlık bir dürtünün ürünü olarak mı karşımıza çıkıyor?
Bu yazılar, çoğu zaman o anki duygu patlamalarının, hayal kırıklıklarının ya da umut dolu bir çağrının dışavurumu olarak karşımıza çıkıyor. “Gitme”, “Özgürlük”, “Buradaydım” gibi tek kelimelik mesajlar bile kendi içinde bir hikâye barındırıyor.
Bazen taraftarı olunan bir takımın renkleri, bazen âşık olunan kişinin ismi bazen de öfkenin dışavurumu olarak binaların ve caddelerin duvarlarında silinene dek kalıyor.
Her ne kadar bazıları bu yazıları görsel kirlilik ya da Vandalizm olarak nitelese de, duvarlara bırakılan bu izler, şehrin yaşayan hafızası hâline geliyor. Çünkü her yazı, yazıldığı yere, zamana ve kişiye dair ipuçları taşıyor. Bu yazılar, bazen susturulamayan bir duygunun fısıltısı, bazen de kimsenin duymadığı bir çığlık olarak kendine yer buluyor. Bir duvarın kenarında rastgele yazılmış görünen o kelime, belki de birinin hayatında önemli bir dönüm noktası olarak kalıyor.